buğulu cam

o bir görünüp bir kaybolan sedef köpükler

yıkayabilir miydi hoyrat dalgalarımızı?

deniz kadar yeşil, deniz kadar mavi                                              

kalabilmek mümkün müydü karanlıklar içinde?

izin verdim savurmasına beni hayatın,                                      

yüklemesine suskunluklar kadar ağır                                                    
cam kadar keskin yoklukları omuzlarıma.

renklerden çoktan geçtim

deniz kadar şeffaf olmak artık dileğim

ne eflatun ölümdü gördüğüm

kal dedin kaldım, git dedin gittim

söylenmedim, mırıldandım kendimi.

dibimi görebilirsin bakarsan içime

köpürdüm, köpürdüm, akıntıda kayboldum

kal mı dedin? duyamadım.